دیداری عصرانه با ایران درودی

دیدار روز سه‌شنبه 30 شهریور 95 با خانم ایران دَرودی، نقاش 80 ساله، امکان رویت برخی از آثارشان را که قبلا ندیده بودم فراهم ساخت. پذیرایی مشفقانه و تواضع زاهدانه ایشان، بیش از آنی بود که تصور می‌رفت.

گفت‌وگوی دو ساعته ما از نخستین معلم و مربی وی، یعنی پدر، آغاز و به بازار هنر ایران ختم شد. ایران درودی از دنیای نگارش نقد و تحلیل که خود زمانی در نشریات نویسنده آن در عرصه هنرهای تجسمی بود گفت و به ارزش و اهمیت ارتقا کیفی هنر نقاشی نزد جوانان، بدون تفکیک‌های رایج جنسیتی، اشاره کرد.

ایران، زنی است که به گفته خویش آن کرد که می‌خواست نه آن چیزی که پیرامون و حواشی زندگی وادارش می‌کرد. او آرزوهایش را دنبال کرد و با سخت‌گیری‌ها و ریاضت‌های فردی، انسانی شد خودساخته و متکی به توانمندی‌ها و قدرت‌های فردی خویش. در 80 سالگی‌اش چنان دقیق و با حساب از کلمات بهره می‌برد و جملاتش را نظم و نثر می‌بخشد که شنونده رخصت و جرات انقطاع آن را نمی‌یابد، و در عین حال با دقت و احترام گوش می سپارد و پاسخ‌هایی متناسب و هوشمندانه را رقم می‌زند.

او به 20 سال آینده ایران امیدوار است و ثمره‌ مرارت‌های امروزی نسل نو را، چشم به راه. همچنان با افتخار از زندگیش می‌گوید و با صلابت از مواجهه خویش با مرگ و دم غنیمت‌شمردنهایی عالمانه در این ایام یاد می‌کند. 

لینک‌های مرتبط:

تحلیلی بر نقاشی‌های «ایران درودی»

An Analysis of Iran Doroudi’s Paintings