دیدار روز سه‌شنبه 30 شهریور 95 با خانم ایران دَرودی، نقاش 80 ساله، امکان رویت برخی از آثارشان را که قبلا ندیده بودم فراهم ساخت. پذیرایی مشفقانه و تواضع زاهدانه ایشان، بیش از آنی بود که تصور می‌رفت.
گفت‌وگوی دو ساعته ما از نخستین معلم و مربی وی، یعنی پدر، آغاز و به بازار هنر ایران ختم شد. ایران درودی از دنیای نگارش نقد و تحلیل که خود زمانی در نشریات نویسنده آن در عرصه هنرهای تجسمی بود گفت و به ارزش و اهمیت ارتقا کیفی هنر نقاشی نزد جوانان، بدون تفکیک‌های رایج جنسیتی، اشاره کرد.
ایران، زنی است که به گفته خویش آن کرد که می‌خواست نه آن چیزی که پیرامون و حواشی زندگی وادارش می‌کرد. او آرزوهایش را دنبال کرد و با سخت‌گیری‌ها و ریاضت‌های فردی، انسانی شد خودساخته و متکی به توانمندی‌ها و قدرت‌های فردی خویش. در 80 سالگی‌اش چنان دقیق و با حساب از کلمات بهره می‌برد و جملاتش را نظم و نثر می‌بخشد که شنونده رخصت و جرات انقطاع آن را نمی‌یابد، و در عین حال با دقت و احترام گوش می سپارد و پاسخ‌هایی متناسب و هوشمندانه را رقم می‌زند.
او به 20 سال آینده ایران امیدوار است و ثمره مرارت‌های امروزی نسل نو را، چشم به راه. همچنان با افتخار از زندگیش می‌گوید و با صلابت از مواجهه خویش با مرگ و دم غنیمت‌شمردنهایی عالمانه در این ایام یاد می‌کند.
لینک‌های مرتبط:
تحلیلی بر نقاشی‌های «ایران درودی»
An Analysis of Iran Doroudi’s Paintings
